http://www.myspace.com/suimasn kyra fooy, eindhoven 07-2001 "hiding out in places where the summersun never sets foot and sunsets never take place three young men create these vital images through their tender melancholy and itching experience.. it is a three become one methamorphosis.. they take air and make it move..." -------------------------------------------------------------------------------------- flow cd-review - 2001-10-25 - bas ickenroth - kindamuzik There comes a time when you have to expand your horizon. You know, when you have reached a certain level, and you just know there isn't any serious challenge for you anymore, not on this particular playground. If the proper steps or precautions aren't taken, things will implode, and all the proverbial blood, sweat, and tears will be for nothing. I don't know if Suimasen knew beforehand whether they took the right steps for this album, but believe me when I say: The steps couldn't have been more right than here. 'Flow' is amazing. 'Flow' is superb. 'Flow' is an instant classic. And no, we're not going to use phrases like "a great album for a Dutch band" or "a good record in its genre." No, because that would diminish this album unjustly. Because we're talking about an album that exceeds the levels of nationality and genre. Suimasen have made an album filled with timeless songs, sparsely instrumentated, with every note in its right place. And good songs are good songs, no matter the genre. Although Suimasen dwell in the places where bands like Sonic Youth and Blonde Redhead have found their cardboard houses as well, they very well have found a bigger building of their own. The underground guitar sound that is present in Suimasen's sound is used as the main paint in their little sketches of the perfect pop song. They prove that compository skills make the big difference. In this genre, many bands are quite good in creating a certain sound or atmosphere, but fail to deliver when it comes down to writing decent songs. Not Suimasen. They are not afraid to sound small and vulnerable, to show their soft underbelly to a big and dangerous world. This disarming quality is present throughout the whole album, and it's presented with an almost naïve directness and simplicity. It helps, of course, when both singers Rob and Nick have characteristic voices (Rob's voice resembles that of Tim Hardin - for the ignorant: from 'How Can We Hang On to a Dream?' - at some points) and at the same time provide some beautiful melancholic vocal melodies and lyrics. Voices also that compliment each other tremendously. They suit the songs perfectly, songs which have a transparent and melodic sound without an easy-to-pinpoint influence. And to be original in the over-crowded world of guitar pop and rock is an achievement on its own, but when this is combined with the ability to write sad and soulful songs, it rises above the boundaries of genre and nationality. This is a universally great album. Magical. -------------------------------------------------------------------------------------- interview - 2001-11-19 - bas ickenroth - kindamuzik.net Here at the Kindamuzik office we like Suimasen, because we think they are one the few really original bands in today's guitarscene. They're not afraid to do something different than the majority, and together with the fact that their just released second album 'Flow' is already a genuine classic, we had reason enough to fire some questions on the band's singer and bassplayer Nick Sanders. Nick, you just released the second Suimasen album, called 'Flow'. How are the reactions so far? "Until now we got only positive reviews. But we'd like to hear some criticism though, then maybe we could learn something, you know." Well then, I think personally think it's a pity you made your song 'Morning Rush' this short. It's not even two minutes long, but those ideas just demand more time to develop. "You're absolutely right. That song was brand new, and we thought it sounded so fresh we just felt it had to be recorded for the album. Actually, it's nothing more than a short idea, a sketch really. But we feel that as an intermezzo, it definitely adds something to the whole package." How did 'Flow' become reality? I read somewhere you recorded something earlier, but you threw those recordings away because they lacked a definite 'feel'? "That's true, and we still feel that was a good decision, because in the months there after the songs were allowed to grow and mature. We feel that has had a big positive influence at the qualtiy of the songs." 'Flow' is a big step ahead of your first album, and even that album was already very good. While making the album, did you feel this could be something special? "Personally, I have the feeling that this is the first time that everything went exactly how it should be, as we wanted it to be. We constantly kept having a good grip on the whole process. And I have to say that Pidah's influence (the producer - ed.) was fairly big this time." In what aspect? Did he push you in a certain direction, or was he the fourth bandmember, so to speak? "yes, you could call him the fourth bandmember indeed. He even does some synthwork on the song 'Welcome to this world'. Ofcourse he is able to maintain a far greater distance to our music than we'll ever have ourselves, and that makes it somewhat easier to make harsh decisions about the music. For instance, 'Tea Time' was a lot longer when we wrote it, but due to Pidah's comments it's shortened and has a compeletly new ending." Speaking of that song 'Tea Time', is it just me or do I really hear some influences from Voivod's album 'Nothingface'? "I played that record to pieces! And you hear that influence in the song? I have to admit I never looked at 'Tea Time' that way, but it's possible it's in there somewhere. It all comes back to you, you know (laughs)! When I played with Rob (Suimasen's guitarist/singer - ed.) in The New Creatures we once did a coverversion of 'Astronomy Domine', after the version on Voivod's 'Nothingface'. It wasn't until later we discovered that it was a Pink Floyd song originally. I then discovered Pink Floyd (quite late, I know), and especially those first records with Syd Barrett are magnificent. But after that they became boring, and too symphonic. I my opinion ofcourse." Besided Voivod and Pink Floyd, where do you draw you musical influences from? On your first record they were quite easy to pinpoint, but that isn't the case anymore for 'Flow'. "They're not really different, they're still the same as with the first record. But they're not infleunces in one specific style only. For instance, Sonic Youth is quite obvious, but we're equally influenced by Rachel's or Eric Satie. Or Bowie. Or Goldfrapp. And the list goes on ofcourse." When did you realise that Rob's voice and yours matched so well? As far as I can remember, you were the only singer in The New Creatures. "Rob could sing a lot better, but he just needed a kick in the butt to really do it, you know. And our voices fit eachother well, because we think the same about our music." Was he that insecure? Sometimes I hear a definite Tim Hardin sound in his voice, so that insecurity wasn't necessary at all. "I read that in the albumreview, thanks for the compliment. Well, I think I'm much easier about these things, but Rob wants to able to do something perfectly to go on stage with it." Did you write the songs completely democratically, or can the basic ideas from each song be linked to the member with the lead vocals? "You could say that the one with the lead vocals is the one that came with the idea in the first place, but that's not always the case. There are also some songs that were completely written in our rehearsalroom, like 'Night Falls' and 'Hey'." What we went wrong with the concerts in Roermond and on the A2A festival in Amsterdam? You weren't too happy with those, it seemed. "Well, we had some technical difficulties and that caused that were wasn't a real flow in our music. The magic wasn't there. But the day after A2A we played in Groningen, and that gig went just perfect. You know, when you're not doing that much, and there's still very much happening. Very cool!" On your website it reads 'lights...cars...electricity...noise', and while I can see and hear the noise and elctricity part in you music, I can't find any relation with lights and cars. Especially since cars often are associated with stonerrock, and that's something you're absolutely not. "It has to do with travelling. As in "come, get in the car, we're going away, but we don't know where to". Can you imagine that feeling? 'It's better to travel than to arrive...'." How does Suimasen's musical future look like? In which direction are you travelling then? "We're going straight ahead! But I don't know how it will sound..." You haven't written some new songs already? "I do have some new ideas, so does Rob, but we both haven't had the time to develop them fully. We're experimenting with new toys in our rehearsalroom now, things like midi-pedals, synthesizers and samplers. We want to use those things on stage, and at our gig in Eindhoven a few weeks back, we used them for the first time in a live-setting, and it truly added something to our live sound! But they're very exciting to use." ----------------------------------------------------------------------------- NATIONAAL POP INSTITUUT: Suimasen Trio voortgekomen uit de illustere Eindhovense groepen Alabama Kids, The New Creatures, 35007 en 7Zuma7. De groep maakt een combinatie van postrock en psychedelica waarbij dynamiek, dissonante akkoordenschema's en melancholie voor een sfeervol geheel zorgen. -------------------------------------------------------------------------------- periode 1998 - heden -------------------------------------------------------------------------------- bezetting Jacco Van Rooy drums Nick Sanders basgitaar, zang Rob van den Brand componist, gitaar, zang -------------------------------------------------------------------------------- historie 1998 - 1999 Suimasen wordt opgericht door muzikanten die hun sporen in de Eindhovense muziekscene ruimschoots verdiend hebben. Rob van den Brand en Nick Sanders kennen elkaar nog uit de tijd dat ze samen in de alternatieve giraarockgroep The New Creatures zaten, Jacco van Rooy heeft gedrumd in de succesvolle Eindhovense groepen Alabama Kids en 35007. Sanders en Van Rooy spelen naast Suimasen op dat moment ook in de stonerrockformatie 7Zuma7. De naam Suimasen (speek uit: soewiemasèn) is afgeleid van een song van Blonde Redhead en betekent in het Japans zoiets als 'het spijt me'. In het voorjaar van '99 verschijnt de demo The Beat Goes On waarop de eerste aanzetten van het geheel eigen Suimasen-geluid te horen zijn. De groep heeft als buitenlandse voorbeelden Motorpsycho, Blonde Redhead en Sonic Youth. -------------------------------------------------------------------------------- 2000 Wanneer 7Zuma7 uit elkaar gaat, hebben Sanders en Van Rooy de tijd om zich helemaal op Suimasen te richten. Met behulp van sterproducer Pieter 'Pidah' Kloos (Motorpsycho, 7Zuma7) wordt er in studio The Void gesleuteld aan het titelloze debuutalbum. Suimasen combineert op deze cd op knappe wijze postrock met neo-psychedelica zonder duidelijke beïnvloeding van buitenaf. De nummers van Suimasen kenmerken zich door een grote mate van dynamiek en meeslependheid. De pers is lovend is over het album. -------------------------------------------------------------------------------- 2001 Op het tweede album Flow is er meer ruimte weggelegd voor het liedje. Gebleven zijn de dynamiek en de onderhuidse spanning. -------------------------------------------------------------------------------- 2002 Suimasen is een van de tien bands die een Essent Award krijgt toebedeeld, wat hun veel airplay op zowel radio als televisie oplevert. Vooral op het podium maakt Suimasen indruk, getuige een uitstekend optreden tijdens Noorderslag. Samen met Incense tourt de groep langs het Nederlandse clubcircuit. -------------------------------------------------------------------------------- 2004 In april worden zes nieuwe nummers opgenomen als voorbereiding voor een album. -------------------------------------------------------------------------------- 2006 Drummer Jacco van Rooij speelt mee met de Noorse band Motorpsycho tijdens hun tournee die in april van start gaat. -------------------------------------------------------------------------------- oct 2007 Tijdens een concert van Dinosaur Jr. in de Effenaar in Eindhoven zien de bandleden mekaar weer na relatief lange tijd. En zoals droog hout goed brandt, vliegen de vonken er dan ook ogenblikkelijk vanaf, in de weken daarop, in de studio van LAB VAN AKOESTIEK in Eindhoven. -------------------------------------------------------------------------------- jan 2008 Er wordt een onontkoombare lijst van 22 nieuwe nummers samengesteld die de basis gaan vormen voor hun derde nog onbekende album. (bron: npi) -------------------------------------------------------------------------------------- flow cd-review - 2001-10-05 - aart-jan schakenbos - plato-mania Ik lig languit op de grond. Mijn hoofd rustend op het rechterbeen van de mooiste vrouw op aarde. zij draait een shagje. Vlak bij mijn oor omdat ze het ritselen van vloeitjes zo mooi vindt. ik rook niet mee. Gestopt. Het geritsel is inderdaad een prachtig geluid. Het valt op een wonderlijke manier samen met de muziek die in de verte uit mijn speakers komt. De tijd is een race begonnen met mijn hartslag. Toch heb ik me nooit rustiger gevoeld dan nu.... We praten over snelle auto's waarmee we door eindeloze ruimtes zullen rijden, op zoek naar nog meer mooie geluiden. De geluiden van onze herinneringen, van onze dromen. Leuke geluiden. Droevige geluiden. Het maakt niets uit. We kunnen vooruit, achteruit, omhoog, opzij.... Nog steeds is er die muziek op de achtergrond, die op een wonderlijke manier mêleert met alle geluiden die we tegenkomen. Ik lig nog steeds languit op de grond. Mijn hoofd nog immer rustend op het rechterbeen van de mooiste vrouw op aarde. De cd-speler staat op repeat. We gaan voor altijd with the flow...... -------------------------------------------------------------------------------------- flow cd-review - 2001-10-05 - helmut boeijen - oor Het euforische Eindhoooveuh, Eindhoooveuh, Eindhoooveuh dat de afgelopen jaren met de regelmaat van de klok van de PSV-tribunes galmde, past ook bij de huidige rockscene van de lichtstad. Terwijl Peter Pan druk doende is om zijn speedrock te exporteren naar het buitenland en Candybar Planet vrijwel elke (stoner)rockband van het podium speelt, behoort Suimasen inmiddels tot de meest veelbelovende erven van Sonic Youth, Motorpsycho en Blonde Redhead. Het eind vorig jaar verschenen titelloze debuut, een zinneprikkelende tocht langs eerder gemaakte opnamen, oversteeg zijn oorspronkelijke rol als kennismakertje. Deze tweede poging, de eerste in de huidige bezetting, gaat er moeiteloos overheen. Flow, de enige toepasselijke titel, is precies de uitgebalanceerde collectie songs waarvoor zanger/gitarist Rob van den Brand, zanger/bassist Nick Sanders en drummer Jacco van Rooij eerder dit jaar Pidah's studio indoken. Navelstaren op gitaar is er niet bij. Suimasen appelleert welliswaar aan de grote gevoelens des levens, maar musiceert te allen tijde subtiel en to the point, schuwt de stilte niet en durft op weg naar een apotheose ook te temporiseren. Het resultaat is een gevarieerde, broeierige en bij vlagen bedwelmend mooie gitaarplaat, die voor optimale consumptie opperste concentratie vraagt en dubbel en dwars verdient. -------------------------------------------------------------------------------------- cd-review - 2001-10-18 - danny koks - trouw Incense wordt momenteel gezien als de spannendste experimentele gitaarband van Nederland, daar waar het Eindhovense Suimasen dikwijls onterecht over het hoofd wordt gezien. Beide bands speelden deze zomer op het Metropolis festival in Rotterdam, en deden niet veel voor elkaar onder. Het titelloze debuut van Suimasen, dat in 2000 uitkwam, was vooral een collectie intrigerende gitaarnummers, gekenmerkt door een monotonie waarvan na zekere tijd een hypnotiserende werking uitging. Amper een jaar later klinkt het trio zelfverzekerder en uitbundiger, al blijft melancholie de fundering van de elf liedjes. Toch klopt het pophart van deze plaat veel prominenter. Dat ligt in eerste instantie aan de zang, die melodieuzer klinkt dan voorheen. Nick Sanders (tevens bassist) en Rob van den Brand (gitaar) voelen zich hoorbaar meer op hun gemak in hun rol als zangers, al wisselen ze elkaar nog steeds om toerbeurten af, of zingen ze samen. Als gitarist is Rob van den Brand vooral spaarzamer en effectiever gaan spelen; bovendien heeft hij meer surfklanken in zijn spel gestopt. Door de afwisselende opbouw van de liedjes komt het algehele contrast tussen intieme, breekbare nummers en hun fellere, striemende tegenhangers veel sterker naar voren. Al blijven de mooiste momenten die, waarbij Sanders en Van den Brand zich verliezen in een crescendo naar een climax toewerkende mini-jam. Dankzij 'Flow' kan Suimasen zijn 'grote broer' weer in de ogen kijken. -------------------------------------------------------------------------------------- flow cd-review - 2001-10-26 - sammie burgwal - npi Het nieuwe platenlabel Partners In Crime toont aan een neus voor kwaliteit te hebben. Naast Bauer en Beef! heeft het namelijk een derde belangrijke troef in hun stal: het Eindhovense trio Suimasen, dat in korte tijd uitgegroeid is tot de top der vaderlandse gitaarbands. Al met het in november vorig jaar verschenen titelloze debuut toonde de groep, die bestaat uit ex-leden van New Creatures en 7Zuma7, aan, dat er terdege rekening met hen gehouden diende te worden. Maar met opvolger Flow wordt bewezen dat je op een ingeslagen weg kunt voortborduren zonder in herhaling te vallen. Wederom zorgt Pieter 'Pidah' Kloos (wie anders?) voor de productie en wederom is studio The Void in Eindhoven plaats van handeling. Ook onveranderd is de onderhuidse spanning en de ingehouden emotie die zelden of nooit tot uitbarsting komen en die de nummers van Suimasen zo'n eigen gezicht geven. Bij iedere andere band zou het uitblijven van zo'n ontlading tot een stomvervelend product leiden, maar Suimasen weet dit telkens weer te omzeilen, simpel door het feit dat de nummers ingenieus in elkaar zitten. De titel voor het openingsnummer had niet beter gekozen kunnen worden: Welcome To Our World. Want om tot Suimasen's (droom)wereld toegelaten te worden, moet de luisteraar toch zeker bereid zijn meerdere luisterbeurten te ondergaan, want geheimen worden nu eenmaal niet zo snel prijsgegeven. Flow is een logische voortzetting op het debuutalbum geworden, waarbij vooral het titelnummer, Hey, Lights On en I Was Alone (let vooral op de vogelgeluiden!) tot grote hoogten stijgen. -------------------------------------------------------------------------------------- live review - 2001-11-02 - peter bruijn - haarlems dagblad Diepte Suimasen-rock is van een indrukwekkende onpeilbaarheid [...] Goede muziek schept altijd een spanningsveld tussen herkenning en confrontatie of verrassing, tussen bevestiging en uitdaging, tussen streling en prikkeling. Als muziek alleen maar bevestigt - en voor de pop van veel populaire publieksgroepen, van Blof tot Kane, geldt dat - dan ontstijgt het nooit aan het amusementsniveau. Als het slechts prikkelt zonder ooit te strelen, kan het een interessant laboratorium-experiment zijn, maar totaal ongeschikt om publiek mee te confronteren. Alle werkelijk belangrijke rockacts balanceren op het slappe koord daartussen: Velvet Underground, Dylan, Hendrix, Young, Sonic Youth, Motorpsycho, noem maar op. Dat is ook het doel wat Suimasen en Incense - de twee groepen die donderdag in het Patronaat stonden - zich gesteld hebben. De drie Eindhovenaren van Suimasen tasten heel voorzichtig het grensgebied af tussen 'ingetogen' en 'uitbundig'. Permanent op het scherp van de snede. Voortdurend zoekend naar de balans. Gitaarpartijen, accoordenwisselingen en melodielijnen die telkens nèt dat beetje dwars liggen of tegen de haren strijken, dat je als luisteraar nooit in een slaap van verdovende behaaglijkheid sukkelt. En dat gaat ze op het zojuist verschenen tweede album 'Flow' nog beter af dan op het toch ook al niet misselijke debuut van vorig jaar. Incense - ook een trio - probeert in feite hetzelfde, maar is qua diepgang gewoon nog niet zo ver. Naast negen van de tien andere Nederlandse bands zou het optreden van Incense een oase van inventiviteit en weerbarstige creativiteit zijn. Ze hebben gewoon de pech om in Haarlem geprogrammeerd te staan naast een groep die binnen hetzelfde idioom een klasse beter is. Want de diepte die Suimasen in Haarlem aan haar rock meegeeft is van een indrukwekkende onpeilbaarheid. Read more on Last.fm.